"قل هو الله احد ..."

به اشتباه دنیا آمدیم و یک دنیا هم اشتباه کردیم ... گله ای هم نیست،که زندگی قمار و روزگار ،تاس بی شش ...که این خانه از پایبست ویران ...که هیچ ...

"الله الصمد ..."

بهانه نمی گیرم ولی خودت را بگذار جای ما ... بیا دو سه روزی زندگی کن ...

بیا راه برو در این هوا ...

بیا جمعه غروب بگذران ...

بیا شانه نداشته باش ... بیا گریه کن ... بیا شب باش ...

بیا یلدا بکش ... بیا هق هق نکن ... بیا هیس ...

بیا خودت را بگذار جای ما ... بیا زندگی کن ...

"لم یلد و لم یولد ... "

گفتی اختیار ...

من نمی خواهم ...من اختیار نمی خواهم ،آخر اختیارت هم زورکی ست ؟اصلا من دلم می خواهد دلم چیزی نخواهد ...می خواهم نخواهم ... اختیار نده ،دل نده ،وقتی دل میدهی، خب دل که آجر نیست ،دل ،دل ست ...دل را می بندیم این ور آن ور ...شر میشود ،بعد هم بیا و جمعش کن ...مگر جمع میشود؟مگر این پریشان هزار سر جمع میشود؟مگر می شود؟

"و لم یکن له کفوا احد ..."

نه می رسیم،نه نمیرسیم ... که چیزی میان این دو ...

نه دنیا نه آخرت ... که برزخ ...

نه سفید ،نه سیاه ... که خاکستری ...

نه خوبیم و نه بد ... اشتباهیم ... لغزش پاییم ،فقط همین ...

نه زنده ی زنده ایم ... نه مرده ی مرده ...

زنده ی مرده یعنی ما ...

یعنی

بنشین

خودت

برای

خودت

"فاتحه"

بخوان 

سجاد شهیدی

در اين روزهای آخر اسفند

وقتی که خانه ات کلاه سفیدش  را 

به احترام بنفشه ها 

از سربرمیدارد

تو نیز خاکستر های تلخ این زمستان را 

از آستین بتکان 

وچشم های غبار گرفته اش را

با روزنامه های بد خبر دیروز 

برق بینداز

تا تعبیر خواب های اردیبهشتی ات 

راه زیادی نمانده است....

abas safari

این ابر های سرخ , این کوچه های سرد 
این جاده ء سپید , این باد دوره گرد

این ها بهانه اند , تا با تو سر کنم 
تا جز تو از جهان , صرف نظر کنم

پشت كاجستان، برف.
برف، یك دسته كلاغ.
جاده یعنی غربت.
باد، آواز، مسافر، و كمی میل به خواب.
شاخ پیچك و رسیدن، و حیاط.

من، و دلتنگ، و این شیشه خیس.
می نویسم، و فضا.
می نویسم، و دو دیوار، و چندین گنجشك.

یك نفر دلتنگ است.
یك نفر می بافد.
یك نفر می شمرد.
یك نفر می خواند.

زندگی یعنی: یك سار پرید.
از چه دلتنگ شدی؟
دلخوشی ها كم نیست: مثلا این خورشید،
كودك پس فردا،
كفتر آن هفته.

یك نفر دیشب مرد
و هنوز، نان گندم خوب است.
و هنوز، آب می ریزد پایین ، اسب ها می نوشند.

قطره ها در جریان،
برف بر دوش سكوت
و زمان روی ستون فقرات گل یاس

سهراب سپهری

بنشين برايت حرف دارم در دلم غوغاست

وقتى که شاعر حرف دارد آخر دنياست 

شاعر بدون شعر يعنى لال! يعنى گنگ

در چشم هاى گنگ اما حرف دل پيداست

با شعر حق انتخاب کمترى دارى

آدم که شاعر مى شود تنهاست يا تنهاست

هرکس که شعرى گفت بى ترديد مجنون است

هر دخترى را دوست مى دارد بدان ليلاست

هر شاعرى مهدى ست يا مهدى ست يا مهدى ست

هر دخترى تيناست يا ساراست يا رى راست

پروانه ها دور سرش يکريز مى چرخند

از چشم آدم ها خل است از ديد من شيداست

در وسعتش هر سينه داغ کوچکى دارد

دريا بدون ماهى قرمز چه بى معناست

دنيا بدون شاعر ديوانه دنيا نيست

بى شعر، دنيا آرمانشهر فلاطون هاست

من بى تو چون دنياى بى شاعر خطرناکم

من بى تو واويلاست دنيا بى تو واويلاست

تو نيستى وآه پس اين پيشگويى ها

بيخود نميگفتند فردا آخر دنياست

تو نيستى و پيش من فرقى نخواهد کرد

که آخر پاييز امروز است يا فرداست

يلداى آدم ها هميشه اول دى نيست

هرکس شبى بى يار بنشيند شبش يلداست

به بهانه این شبها،شعراستاد روا رویه باردیگه میزارم خوندن مجددش خالی ازلطف نیست

التماس دعا

پیراهن شبرنگ عزایت به تن من

ای آتش پنهان شده در پیرهن من

با نام تو هرسال سیاه است لباسم

آیینه ی هفتاد و دو آه است لباسم

هفتاد و دو پروانه ی پر سوخته ی تو

هفتاد و دو شمع به زمین دوخته ی تو

کاری بکن آقا که وفادار تو باشم

ای کاش که یک عمر عزادار تو باشم

در شهر من اما به خدا جای تو خالیست

امسال محرم احدی یاد شما نیست

بین همه ی شهر عزادار نداری

افسوس که یک یار وفادار نداری

غمخوار تر از این همه اینبار تو هستی

اینها همه شادند ، عزادار تو هستی

ما لایق شبهای عزای تو نبودیم

گفتیم ، ولی حیف ، فدای تو نبودیم

جای همه این جاست ولی جای شما نیست

غوغاست ولی حیف که غوغای شما نیست

هرکس به عزاداری تو آمده شاد است

انگار که بنیاد عزای تو به باد است

این پیرهن مشکی من رنگ فریب است

آن کس که به یاد تو به تن کرده غریب است

اینجا کسی آقا که به دنبال شما نیست

افسوس! عزاداریتان مال شما نیست

ما لایق شبهای عزای تو نبودیم

گفتیم ، ولی حیف ، فدای تو نبودیم

ای شور عزاداری تو ورد زبان ها!

جمعی به تو مشغول و تو آزرده از آنها

جمعی به زبان نام تو و در دلشان هیچ

افسوس که جز رنج شما حاصلشان هیچ

شبهای تو غوغای غم یار ندارد

 این عشق در این شهر ، عزادار ندارد

آقا ! نکند نسل یزیدند همین ها؟

سر چشمه ی یک کفر جدیدند همین ها

برخیز و بسوزان به تن این رخت عزا را

آتش بزن این خرقه ی نیرنگ و ریا را

برخیز و بگو حرمت خونت به کجا رفت؟

آقا ! غم عشق تو از این شهر چرا رفت؟

با اسم علی اصغرتان ملک خریدند

با نام ابالفضل چه سر ها که بریدند

آقا ! به سر سفره ی خون تو نشستند

برخیز که کوفی صفتان عهد شکستند

ما لایق شبهای عزای تو نبودیم

گفتیم ، ولی حیف ، فدای تو نبودیم

اي واي بر آن دم كه بيفتند علم ها

نام از تو نيارند مگر وقت قسم ها

اي واي بر اين شهر اگر بي تو بميرد

اي واي اگر دامن غير از تو بگيرد

این شهر اگر اینطور سیاه تو بپوشد

حق است اگر خون تو امسال نجوشد

حق است فراموش کنی مردم ما را

مارا كه به خاطر نسپرديم شما را

  آقا سر بر نیزه ی تان باز مبارک!

  ای خون خدا رخصت پرواز مبارک!

این گریه و این زاری ما تسلیتت باد

ای عشق ! عزاداری ما تسلیتت باد

ما لایق شبهای عزای تو نبودیم

گفتیم ،  ولی حیف ، فدای تو نبودیم

ای خون خدا ! باز به  رگها جَرَیان بخش

ای عشق ! به ما آنچه نداریم همان بخش

کاری بکن آقا که وفادار تو باشیم

ای کاش که یک عمر عزادار تو باشیم

*عبدالله روا*

   دلم برایت تنگ می شود در این هوای پاییزی   

 حتی، چای بهار نارنج  هم عطر پاییز را نمی برد

   به تو فکر می کنم و به لبخند هایی که نزده ای

   به هوایی که می آید

   به پاییز سختی که پیش روی من است

   دلم برایت تنگ می شود

   ساده، ساده، خیلی ساده، هر روز....!

سید علی ضیاء

دفترو میزو کلاس و بچه ها یـادش به خیر 

خـرده های گچ لب تخته سیاه یادش به خیر 

پــــس کجا رفـتندآن دوران بازیگــــــــــــوشیم 

زیر میـز ها خنده های نا به جا یــــــــــادش به خیر 

روی لـــب های همه هــــــــــــــر پنج شنبه خنده بود 

شنـبه ها خمیـــــــــــــــاز ه های پر صدا یـــادش به خیر 

 آن تقــلب هــای پنهانــــــــی زمــــــــــــــان امتــــــــــحان 

  خط خطـی کردن به روی دست و پا یـــــــــــــــــادش به خـیر

توی دســـــتای معـــــلم خط کشـــی بــــالا بلند 

بوسه زد بر نقشه ی جغرافیا یــــادش به خیر 

زنگ تفریح آاخ می چســــبید زیــــر آفــــتاب 

خوردن نوشابه ی کوکاکولا یـــادش به خیر 

در محرم خواندن آن نوحه و قرآن وحمــد 

گفتن ام الیجیب و یا خدا یادش به خیر 

زنگ ورزش توپهای ساکت و بی چاره را 

پرت میکردیم محکم در هوا یادش به خیر 

توی عکس دسته جمعی در می اوردیم باز 

بر سر هم شکلکای شاخ گاو یـــــادش به خیر 

جشــــــــــن پیروزی بهمن ماه و تزیین کــــــلاس

ناظم امد گفت : به به مرحبا یــــــادش به خیر 

زنگ دستورزبان فارســــــــی گشت و گزار 

لای لغت نامه های دهخدا یادش به خیر 

تا که مبصر گفت : معـلم غایب است 

با خوشی می گفتیم هوراهورا یادش به خیر 

روز اعلان نتایج نمره ی هندسه بیســـــــــــت 

دو  اما نمره ی قرآن ما یــــــــــادش به خیر 

کــــــــــــاش برگردند یک بار دگر ان روزها 

روزهای با خوشی ها آشنا یادش به خیر

دخترم با تو سخن می گويم ‏

زندگی درنگهم گلزاريست ‏

و تو با قامت چون نيلوفر،شاخه ی پر گل اين گلزاری ‏

من به چشمان تو  گلهای فراوان دیدم  ‏

گل عفت ، گل عصمت،گل صدرنگ اميد ‏

گل فردای بزرگ

گل فردای سپيد

میخرامی و تورا مینگرم

چشم تو آينه ی روشن دنیای من است ‏

تو همان خرد نهالی که چنین بالیدی

راست چون شاخه سر سبز برومند شدی

همچو پر غنچه درختی همه لبخند شدی

دیده بگشای و در اندیشه ی گل چینان باش

همه گلچین گل امروزند ، همه هستی سوزند

کس به فردای گل باغ نمی اندیشد!!!

آنکه گرد همه گلها به هوس می چرخد،

بلبل عاشق نیست!

بلکه گلچین سیه کرداریست

که سراسیمه دود در پی گلهای لطیف

تا یکی لحظه به چنگ آرد و ریزد بر خاک،

دست او دشمن باغ است و نگاهش ناپاک

توگل شادابی

به  ره باد مرو،

غافل از باغ مشو!!!

ای گل صدپر من

با تو در پرده سخن می گویم!!!

گل چو پژمرده شود جای ندارد در باغ

گل پژمرده نخندد بر شاخ

کس نگیرد ز گل مرده سراغ

دخترم!گوهر من

دل به لبخند حرامی مسپار

دزد را دوست مخوان

چشم امید بر ابلیس مدار

دیو خویان پلیدی که سلیمان رویند

همه گوهر شکنند

دیو کِی ارزش گوهر داند؟ ،

نه خردمند بود آنکه اهریمن را

از سر جهل سلیمان خواند.

تو چراغی تو چراغ همه شب های منی

به ره باد مرو

تو گلی دسته گل صد رنگی

پبش گلچین منشین

تو یکی گوهر تابنده ی بی مانندی

خويش را خار مبين

ای سراپا الماس از حرامی بهراس ‏

قيمت خود مشکن ‏

قدر خود را بشناس ‏

قدر خود را بشناس

*mehdi soheyli*

فکر "کجای هستی"،هستی.....؟!

"اهل دل"....."دل اهلی "دارند.....

"زیبایی دیدنی" است....اگر "دید زیبایی "داشته باشی....

"بخشش".... پاک کن "رنجش"....

انسان "موجودی"است....که انسانیت "موجودی " اوست...

باور های خود را "بار بریم"....یا "بار وریم"....

"ادامه مطلب" را در" ادامه مطلب "بخوانید..............................

صرفابرای خنده..........

برق  خاشاک  گنه ،  روزه  تابستان  است 

دود این آتش  جانسوز  به  از  ریحان  است

می توان  یافت  ز  سی پاره  ماه  رمضان  

آنچه ز  اسرار  الهی  همه  در  قرآن  است

هست در غنچه ی لب بسته ی این ماه نهان  

 گلستانی  که   نسیمش  نفس   رحمان  است

مشو  از   عزت   این   مهر   الهی  غافل  

که در این مهر بسی گنج و گهر پنهان  است

ماهرویی  که   شب  قدر  بود  یک  خالش 

در  سراپرده   ماه   رمضان   پنهان    است

می کند  روزه   ماه   رمضان  عمر  دراز  

مد  انعام   درین  دفتر  و  این  ایوان   است

غفلت  از  تشنگی  و  گرسنگی  کم  گردد  

 که لب خشک بر این بند گران سوهان است

باش  با  قد  دو تا  حلقه این   در   صایب      

که مراد دو جهان در خم این  چوگان   است

صائب تبریزی

لابه لای برگ های آن چنار
کودکی
زنگ تابستان
آغاز می‌شد
قاصدک با باد می آمد .
شور بودن
رنگ تابستان زیبا را
شاهپرک بر شاخه می پاشید
بی جهت هر سو پریدن
خنکای باد را
بر خیسی گردن
چشیدن
با دویدن
بر دوچرخه
در سراشیبی بی قصد
بی تلاش
طول کوچه می گذشت از ما.
کوچه های خاطراتم کودکی می‌کرد
با ما.
دست ها بر چشم
رو به دیوار
تا صد
تا هزارو شصت
شانزده
تا بسیار
هر کسی در کوشه ای پنهان
کوچه آرام
آرام
جستجویی شاد،آسان
ناگهان
هیاهوهای ما.
ناگهان
طوفان
باد را هم برد
قاصدک را
کوچه های یاد ها را
کودکی
مرد.
دیگر اما
دیگری می خواست
هر دیگری.
جستجوی که در آن
صد
بسیار نبود
آه
طوفان
آن چنار پیر یاد ها را خورد
آه
تهران
در دهان خاک
در غم مرگ چناران
لحظه ها با کودکان مرده اش
مرد.

کیکاوس یاکیده